jest dla nich równym współpartnerem. Jest słabsza. Nie potrzebują docierać do dna człowieka i krzyczeć, aby zwyciężać. Wystarcza im szept powierzchowny. Rezerwy zostawiają na później. <br> Jeśli więc mogę mówić o jakiejś zmianie w sobie, to tylko w sensie przesunięcia się wewnętrznej oceny samego siebie. Nosząc w sobie wiele skłóceń nie pochwalam ich. Nie będąc człowiekiem klasycznym, taki właśnie typ człowieka akceptuję. Pokrótce postaram się wyjaśnić, co pojmuję przez podobne określenie. Termin "klasyczny" nie ma tu oznaczać jakiejś próby nawiązania do tych okresów dziejów, które zwykliśmy nazywać klasycznymi. Używam tego pojęcia w takim samym sensie, w jakim mówimy często o dziele sztuki