jego imię. Hunt puścił ramię Mariny, uniósł puste ręce, odsunął się. <br>- Dalej, dalej! - poganiał ich Cień. - Założę się, że już tu lecą! <br>Nicholas wrócił się jeszcze po laseczkę. Vittorio niemal wrzucił go do wnętrza windy. <br>W garażu wsiedli do czarnego minivana, samochód z miejsca ruszył. Ani Cień, ani Marina nie podali na głos celu, więc nie wiedział, dokąd właściwie jadą. Vittorio siedział na samym tyle, gapił się na &lt;orig&gt;zaledowaną&lt;/&gt; szybę pustym wzrokiem, zapewne pogrążony w ciężkim zaślepie. Marina też jakby wyślepiona: rzuciwszy torby pod siedzenia, zwinęła się na wpółobróconym fotelu w embrion, kolana pod brodę, głowa opuszczona, zupełnie nie po Marinowemu