mrok. Z ulicy gdzieś z oddali dobiega uszu narastający coraz silniej poszum cerkiewnych pieśni. Coraz bliżej, już można odróżnić słowa: "Boże, cara chrani..." Już na szybach okien zaczynają migotać żółtokrwiste światła niesionych świec, pochodni i lampek. Przerażony szept gospodyni: - Idą... już idą... - a zarazem niezwykłe jej opanowanie.<br><br>Podpierana przez towarzyszki, podąża do okna wychodzącego na ulicę. Orszak złożony z co ważniejszych carskich biurokratów, wysokich czynowników, prezesów różnych banków, biur i stowarzyszeń, defiluje przed oczami pani Elizy; są tak blisko, że wydaje się, iż wysoko niesione chorągwie zaczną ocierać się o tafle szyb, że ciemne oczy ikon zajrzą w głąb mieszkania, a