na który czekała, którego ogromnie potrzebowała. Szorstkość i twardość brokilońskiej łuczniczki znikły momentalnie, została drżąca, delikatna miękkość przerażonej dziewczyny. Ale jednak to ona przerwała przedłużające się milczenie.<br>- Takeś mi i wtedy rzekł... W Brokilonie. Że potrzebowała będę... ramienia. Że w noc będę krzyczeć, w ciemność... Jesteś tu, czuję twoje ramię podle mego... A krzyczeć wciąż się chce... Jejku, jej... Czemu drżysz?<br>- Nic. Wspomnienie.<br>- Co ze mną będzie?<br>Nie odpowiedział. Pytanie nie było skierowane do niego.<br>- Tatko mi raz pokazał... U nas nad rzeką taka czarna osa żyje, co w żywą gąsienicę jaja składa. Z jaj osięta się lęgną, gąsienicę za żywo