lokaj z pokojowymi rozsunął i tak długi stół. Rozłożono na nim siano, uprzednio przyniesione ze stodoły. Niepokalanie biały, wykrochmalony sztywno obrus unosił się nieco na tym pachnącym łąką posłaniu. W jednym kącie pokoju ustawiono olbrzymi snop żyta pszennego z pszenicą, jęczmieniem i owsem. Snop był związany powrósłem i osypywał na podłogę łuski i ziarno. Było uroczyście, pachniało ciastem i świętami. Domownicy rozeszli się. Każdy starał się ubrać na ten wieczór inaczej, dostojniej. A to niełatwa sztuka. Wszyscy byli obdarci, przeważnie posiadali tylko to, co na grzbiecie. Panie przeprały jednak bluzki, poprasowały je, wyszperały jakieś kołnierzyki czy choćby cienkie, białe chusteczki. Znów