zaczekać? - zapytałem. - Jestem jej przyjacielem.<br>- Ona nie zamyka drzwi - odparła pani Kiełbasińska. - Bo też nawet nie ma co tam ukraść. A pana przecież widziałam. Łajdaczył się pan z nią w lecie.<br>- Ja mam poważne zamiary, proszę pani.<br>- Pewno i na zamiarach się skończy - orzekła pani Kiełbasińska i zniknęła w swoim pokoju. Nacisnąłem klamkę i drzwi ustąpiły. W po- koiku niewiele się zmieniło: przybyło tylko książek, gazet i śmieci. Tapczan był rozgrzebany, z odciskiem jej jędrnego ciała na materacu. Muszę wyznać, że ogarnęło mnie dzikie pożądanie. Chciałem, by jak najszybciej wróciła i rzuciła się ze mną na zmięte prześcieradło. Niestety, czekałem długo