bo znał ten ton i wiedział, że przeznaczenie już się zatrzasnęło.<br>- Miejsce jest - westchnął Tuul, wizualizując kryształem na przeciwległej do wielkiej szyby ścianie schemat "Czarno-czerwonego". - W ostatnim leci tylko trzynastu. I reszta sprzętu.<br>Generał podszedł do kryształu, położył na nim dłoń, na chwilę zaniewidział.<br>- Dobrze - mruknął, odsunąwszy rękę.<br>Hormistrz pokręcił z niesmakiem głową.<br>- Mógłby pan, Generale, robić to jakoś delikatniej, demony głupieją mi od takich wiwisekcji.<br>- Przepraszam. Nie mam czasu. - Pochylił się nad zawalonym papierami biurkiem Tuula i uścisnął dłoń hormistrza. - Oby Bóg.<br>- Oby Bóg - pożegnał się Tuul i od razu rozpoczął rozmowę z czyimś zdalnym odbiciem w jednym z