na nią i posłusznie oddała jej portmonetkę. Ewa oderwała się od drzwi pralni, chwiejnie weszła do pokoju i padła na fotel przy stole. Czekałyśmy cierpliwie, aż odzyska oddech i coś powie.<br>- Uciekłam z domu - szepnęła w końcu rozpaczliwie, beznadziejnie przygnębiona i znękana.<br>- Na zawsze? - spytała z życzliwym współczuciem Alicja.<br>Ewa pokręciła jakoś niepewnie głową i wytarła nos w coś, co wyciągnęła z kieszeni płaszcza, a co okazało się ściereczką do naczyń.<br>- Nie wiem. Alicja, czy ja bym mogła tu u ciebie... Joanna, czy Alicja wie...?<br>- Nie wszystko. Trochę się orientuje, ale przecież zabroniłaś komukolwiek mówić.<br>- To jej powiedz. Ja już nie