W dziejach polskiej opozycji demokratycznej zajmuje "Ruch" szczególne miejsce. Jego powstanie w połowie lat sześćdziesiątych zbiega się z końcem rewizjonizmu jako rachuby na ewolucję systemu komunistycznego zgodną ze społecznymi oczekiwaniami. Jest wynikiem rozczarowania wobec Gomułki, marazmu, atmosfery beznadziejności, aktem pogardy dla małej stabilizacji i próbą zdobycia niezależności wewnętrznej, perspektywy politycznej, pola do działania. Jako odkrywcy tej prawdy, że w PRL można działać politycznie poza partią, przeciw partii, niezależnie od partii, są członkowie "Ruchu" prekursorami opozycji lat siedemdziesiątych. Ich odważny sposób myślenia, wyostrzony krytycyzm i zaciekłość w poszukiwaniu przyczyn degradacji narodowej, wszystko to sprawia, że ich publicystyka brzmi wciąż aktualnie, w czym nie