ziemię. Krawczyk stoi dalej przede mną, zdaje się niczego nie słyszeć. Nawet zaczyna się do mnie uśmiechać. Zbliżam się do niego i uderzam z całych sił w szczękę. Próbuje się bronić. Biję go jeszcze raz. Pada na błękitny dywan. Chwytam stojący obok taboret i rzucam nim w barona. Leży teraz półprzytomny, charczy i pluje krwią. Dzwonię na Borisa, gaszę światło i wychodzę na korytarz.<br>Biegnę do swojego pokoju: naciągam buty z cholewami i ciemny płaszcz nieprzemakalny. Na schodach mijam Borisa, widocznie w drodze do buduaru. Otwieram drzwi frontowe i staję chwilę na ganku. Noc jest ciemna, kontury drzew tu i ówdzie