znak Scirlin. <br>- Veni Mersilde! - krzyknął, czując, jak fundament Narrenturmu zaczyna trząść się i dygotać. <br>Tomasz Alfa zaskowyczał znowu, ścichł natychmiast, gdy Szarlej pokazał mu pięść. Wieża dygotała coraz wyraźniej.<br>- Taul! - ewokował Reynevan, gardłowo i chrapliwie, jak kazały grymuary. - Varf! Pan! <br>Krąg Goetyjski buchnął silniejszą jasnością, oświetlone przezeń miejsce na ścianie pomału przestawało być tylko plamą światła, zaczynało nabierać kształtów i konturów. Konturów człowieka. Nie do końca człowieka. Ludzie nie miewali ani takich wielkich głów, ani takich długich rąk. Ani wielkich rogów, wyrastających z czoła sklepionego jak u wołu.<br>Wieża dygotała, debile wyli na różne głosy, wtórował im głośno Tomasz Alfa. Horn