Capitulatio de Partibus Saxoniae nakaz dotyczący uposażenia kościołów budowanych właśnie w podbitym i chrystianizowanym kraju. Każdemu z tych kościołów okoliczna ludność (pagenses ad ecclesiam recurrentes) miała dać dwa łany ziemi uprawnej i dostarczyć wspólnym sumptem po jednym niewolniku oraz jednej niewolnicy od każdych 120 mieszkańców 26. Był to ciężar zbiorowy, ponoszony przez wspólnotę bez względu na różnice kondycji społecznej dzielące edelingów, frilingów i litów, ale ze względu na ich łączną liczebność: 120 osób, a raczej 120 ojców rodzin stanowiło tu jednostkę wymiaru wspólnego obciążenia.<br>Nie był to - rzecz jasna - system wymyślony przez zdobywców w 785 r., lecz nawiązujący do starego zwyczaju