zbieżności interesów państwowych, ani też nie narzuca innym własnej woli. Funkcjonuje dzięki nieustannemu i cierpliwemu uzgadnianiu wewnętrznych sprzeczności.<br>Dzisiaj na przykład widzimy, że Francja upiera się przy obecnych zasadach wspólnej polityki rolnej, do której Niemcy muszą potężnie dopłacać. Niemcy domagają się zmian w rozdziale funduszy strukturalnych - Francja stawia opór. Francja popiera państwowy centralizm, podczas gdy federalne Niemcy chcą, by więcej decyzji przesuwać na niższy szczebel. Francja, zajęta rejonem Morza Śródziemnego, nie kwapiła się z rozszerzeniem Unii; Niemcy je zdecydowanie popierali, głównie w odniesieniu do Polski.<br>I tak było zawsze. Punktem wyjścia procesu jednoczenia się Europy stała się wola położenia kresu wojnom