Typ tekstu: Prasa
Tytuł: Glamour
Nr: 7
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 2003
Tytuł: Glamour
Nr: 7
Miejsce wydania: Warszawa
Rok: 2003
także decyzję dotyczącą związku z Adamem. Była gotowa, by zostać żoną.
Chłodnym okiem
Małżeństwo to olbrzymia zmiana Każdej zmianie towarzyszy ekscytacja, ale też wątpliwości. Nie można ich ani lekceważyć, ani przeceniać. Lekceważone - poczekają i dadzą o sobie znać w najmniej odpowiednim momencie. Przeceniane, mogą odwrócić uwagę od spraw istotnych i popsuć to, co najpiękniejsze.
Joanna Dulińska
Nie pytam, dlaczego ja
Zapamiętam na zawsze ten dzień, choć zaczął się tak zwyczajnie. Poranna krzątanina, żarty z moim mężem Tomkiem, śniadanie, krzyki dzieci: 8-letniej Oli i 2-letniego Wojtka. Nic nie zapowiadało katastrofy.
To był ostatni dzień 2002 roku. Byliśmy z Tomkiem zaproszeni
Chłodnym okiem
Małżeństwo to olbrzymia zmiana Każdej zmianie towarzyszy ekscytacja, ale też wątpliwości. Nie można ich ani lekceważyć, ani przeceniać. Lekceważone - poczekają i dadzą o sobie znać w najmniej odpowiednim momencie. Przeceniane, mogą odwrócić uwagę od spraw istotnych i popsuć to, co najpiękniejsze.
Joanna Dulińska
Nie pytam, dlaczego ja
Zapamiętam na zawsze ten dzień, choć zaczął się tak zwyczajnie. Poranna krzątanina, żarty z moim mężem Tomkiem, śniadanie, krzyki dzieci: 8-letniej Oli i 2-letniego Wojtka. Nic nie zapowiadało katastrofy.
To był ostatni dzień 2002 roku. Byliśmy z Tomkiem zaproszeni
także decyzję dotyczącą związku z Adamem. Była gotowa, by zostać żoną. <br><br><tit>Chłodnym okiem</><br>Małżeństwo to olbrzymia zmiana Każdej zmianie towarzyszy ekscytacja, ale też wątpliwości. Nie można ich ani lekceważyć, ani przeceniać. Lekceważone - poczekają i dadzą o sobie znać w najmniej odpowiednim momencie. Przeceniane, mogą odwrócić uwagę od spraw istotnych i popsuć to, co najpiękniejsze. <br><au>Joanna Dulińska</></><br><br><br><br><br><div type="art"><tit>Nie pytam, dlaczego ja</> <br><br>Zapamiętam na zawsze ten dzień, choć zaczął się tak zwyczajnie. Poranna krzątanina, żarty z moim mężem Tomkiem, śniadanie, krzyki dzieci: 8-letniej Oli i 2-letniego Wojtka. Nic nie zapowiadało katastrofy. <br>To był ostatni dzień 2002 roku. Byliśmy z Tomkiem zaproszeni
