Grupińskiego, zebranych w książce Dziedziniec strusich samic (1992) i szkiców Komendanta (tych pomieszczonych w Zostanie kantyczka, wyszydzających zalegoryzowaną wizję świata w literaturze nowego "soc-idealizmu" i tych drukowanych w "Tygodniku Literackim" - intensyfikację sporów i dyskusji, nie wniósł jednak chyba niczego zasadniczo nowego, gdy chodzi o sam typ dyskursu czy rodzaj poruszanych tematów. Oprócz coraz wyraźniej i coraz bardziej agresywnie oznajmianego zmęczenia i znudzenia sytuacją zastaną.<br><br>&lt;tit&gt;2. Razem, byle osobno&lt;/&gt;<br><br> Pojawienie się autorów kontestujących literackie hierarchie lat osiemdziesiątych krytycy - i to różnych generacji - powitali ze zrozumieniem. Po pierwsze, grunt pod rewizję gatunków mowy krytycznoliterackiej był już przygotowany. Wraz ze zmianą dekoracji czekano