i zawył. Geralt odepchnął wciąż tłukącą go rękę ze srebrnym skorpionem na rękawie, wzniósł sztylet do ciosu. <br>Nilfgaardczyk zakrakał.<br> Wiedźmin wbił mu mizerykordię w otwarte usta. Po rękojeść.<br> Gdy się zerwał, zobaczył konie bez jeźdźców, trupy i oddalający się w stronę toczącej się bitwy oddziałek. Cintryjczycy z obozu znieśli nilfgaardzki pościg, a poety i walczących na ziemi wcale nie zauważyli w mroku wśród niskich sosenek.<br>- Jaskier! Gdzie dostałeś? Gdzie strzała?<br>- W gło... głowie... Wbita w głowę...<br>- Nie wygaduj głupstw! Cholera, miałeś szczęście... Obtarło cię tylko...<br>- Krwawię...<br> Geralt ściągnął kubrak i udarł rękaw koszuli. Brzeszczot grotu zawadził Jaskra nad uchem, zostawiając paskudne