realiach społecznych, jak było w drugiej połowie XIX wieku, lecz ubezwłasnowolnienie w konsekwencji wad organizacji. Żywi ona złudzenia, że każda krytyka, niezależnie od punktu wyjścia i jasności celu, ma tę samą wartość z racji nadrzędnej konieczności sprzeciwu i walki. &lt;name type="person"&gt;Gyorgy Lukacs&lt;/&gt; omawiając percepcję &lt;name type="person"&gt;Nietzschego&lt;/&gt; zauważył, że na przełomie stuleci nawet postępowa inteligencja nie odróżniała krytyki z lewa od krytyki z prawa. Powszechnie uważano w tym środowisku, że:<br>&lt;q&gt;"każda krytyka jest symptomem postępu, czy nawet rewolucyjności, że postępowcem jest ten, kto wszystko krytykuje, o wszystkim wątpi"&lt;/&gt;.<br> Każda krytyka rzeczywiście dowodzi, że krytyk nie pozostaje głuchy na objawy kryzysu, ale nie każdy reagujący