ale z wzniosłością obserwatorów, nie uczestników. Czoła mają zmarszczone, a wzrok błądzący wśród przeżyć konkretnych i zakwalifikowanych. Co chwilę szepcą sobie coś na ucho: komentują psychologicznie. - Debussy a dit...- dochodzi mnie szept Vilberta. Stoi też Roullot i bracia Krupscy. Nie wiedzą dobrze, o co chodzi, ale na ślepo poddają się powadze i wzniosłości. Bliźniaki stoją, patrząc ponuro, jakby coś zbroili i żałowali. Roullot położył im ręce na ramionach i nie słucha, tylko podsłuchuje, zastanawiając się i rozważając myśl nie wypełnioną treścią. W końcu jeden z bliźniaków otrząsa się szepcąc: - Dosyć - i wszyscy trzej na palcach znikają na zakręcie korytarza.<br>Małgorzatka westchnęła