swoich uczniów, ludzi przez siebie ochrzczonych. Gdziekolwiek szedł przez <br>wielką stolicę świata, wszędzie widział wzrastającą siejbę. Miał już swoich <br>w pałacach senatorskich, w insulach Awentynu i Suburry - miał ich także tutaj, <br>w podmiejskich domkach. Wstyd go ogarniał na wspomnienie tamtej chwili. Gdy <br>po raz pierwszy wyszedł z łodzi, a Pan powiedział mu: "Rzuć wszystko, a uczynię <br>cię rybakiem ludzi..." Obejrzał się wtedy z żalem na starą łódź, na której pływał <br>jeszcze ojciec Jona i dziad Abidan. Wydawało mu się, że zamienia mały, lecz <br>własny i pewny dom na pałac - gdzieś w marzeniach. Ale że nie zwykł się był <br>wahać, więc nie