rozpoczynającym kompozycję i przedostatnią część utworu ­ &lt;name type="tit"&gt;Agnus&lt;/&gt;. W takiej koncepcji formy cyklu kompozytor różnicuje obsadę poszczególnych odcinków, stosując zapewne wszystkie możliwe kombinacje, np. chór i organy ­ 1 &lt;name type="tit"&gt;Dies irae&lt;/&gt;; głosy solowe i organy ­ &lt;name type="tit"&gt;Quid sum miser&lt;/&gt; (&lt;foreign lang="lat"&gt;Ms solo&lt;/&gt;, organy); chór &lt;foreign lang="lat"&gt;a cappella&lt;/&gt; ­ &lt;name type="tit"&gt;Confutatis&lt;/&gt;. Nie jest to zatem następstwo schematyczne, typ "powielanej" &lt;orig&gt;łańcuchowości&lt;/&gt;. &lt;name type="tit"&gt;Offertorium&lt;/&gt; stanowi część wyłącznie instrumentalną ­ organową. W związku z tym część ta jest ekwiwalentna do pozostałych ­ wokalnych bądź wokalnych z organami ­ głównych struktur cyklu.<br>Przeciwieństwem powyższej koncepcji jest Requiem Palestra. Poszczególne, główne części utworu są przeważnie zintegrowane wewnętrznie, natomiast zróżnicowane pod względem obsady. Widoczna więc staje się tendencja do