uroczystą melodię marsza &lt;page nr=263&gt; żałobnego. Z wysiłkiem, uginając w kolanach zdrętwiałe nogi, poszedł wolno w stronę alei. U wylotu jej, przy bramie cmentarnej, gromadzili się ludzie. Od razu zauważył wśród nich mundury milicjantów.<br>Oparł się o pień lipy i zsunął z czoła kapelusz. Pod palcami poczuł chłodny pot. Orkiestra zbliżała się powoli i w ciszę, która na cmentarzu panowała, coraz pełniejszym brzmieniem wlewał się narastający rytm marsza. Przymknął oczy i już się nie bronił przed uporczywą i natrętną myślą, którą do tej pory usiłował zepchnąć w niepamięć. Tych oto dwóch ludzi zamordował własnymi rękoma. Nie ich chciał zabić. Chciał zabić innego człowieka