nie-do-syt dąży do prze-sytu.<br>Taka jest Bytu dialektyka,<br>że znieść nie mogąc Dziury-w-sobie,<br>Byt dąży do zniesienia siebie,<br>w wiecznej gorączce i chorobie<br>jak gdyby istność swoją grzebie,<br>ontycznie tęskniąc do umiaru,<br>faktycznie zmierza do pożaru.<br><br><br>Tu Levy zawył aż z zachwytu<br>nad swym odkryciem: pożar Bytu!<br><br>Długo się nie mógł uspokoić<br>po swoim owym voila!<br>Jak błędny chodził po pokoju,<br>to znów w bezruchu smętnym trwał.<br>Na stertę zapisanych kartek<br>spoglądał niewidzącym wzrokiem<br>Nagle przypomniał sobie: czwartek!<br>U księżnej jour! I szybkiem krokiem<br>ruszył, by zdążyć na kolację.<br>(Że się tak śpieszył do kolacji,<br>trzeba