Linkiewicz, no, ten literat, wiesz, przed wojną... - Żaboklicki mówi to do Jerzego. - Widzisz, po co ja tu jestem. - Szeptem: - Prowadzimy ewidencję.<br>Raptem jego oczy rozszerzają się. Kolumb ogląda się, idzie za jego wzrokiem. Linkiewicz, z piersią wydętą plikiem pieniędzy wepchanych chyba za gors koszuli, idzie chwiejnie w ich stronę.<br>- Pan pozwoli, pan sobie pozwolił... - plecie coś bez sensu pchając się na niego.<br>Kolumb patrzy jak urzeczony na tę wydętą pierś. Jeśli go wypuści, będzie to tak, jakby mu sprzedał życie Basika. "Żeby tak wyjść za nim na ulicę" przelatuje mu przez głowę, ale Linkiewicz bierze jego wahanie za objaw lęku i