Cieszę się, panie Lesiu... - powiedział serdecznie i urwał. Dziki, spłoszony wzrok Lesia, rzucane wokół nieprzytomne spojrzenia, tragicznie blada twarz zaniepokoiły go i sprawiły, że nieco stracił wątek.<br>- Cieszę się... - powtórzył niemrawo i niepewnie. - Cieszę się...<br>Lesio był u szczytu napięcia nerwowego. Nie rozumiał ani słowa z tego, co mówił kierownik pracowni. Z kierunku jego spojrzenia wywnioskował tylko mgliście, że mówił do niego, a uczynioną przezeń przerwę pojął jako oczekiwanie na odpowiedź. Nie chcąc się zdradzić z dramatycznym stanem ducha, postanowił udzielić jakiejkolwiek. Otworzył usta raz i drugi bezskutecznie i wreszcie udało mu się wydobyć z siebie głos. - Gdzie Zbyszek?!... - wyjęczał chrypliwie