na to nie odpowiadała wyobraźnia. W burzy słyszała Róża wyraźnie głos Boga; nocą widziała czarne Jego przeloty pośród gwiazd. Wierzyła, że On sprzyja drzewom, strumieniom, wilkom, że rozumie i kocha ich naturę. Kiedy ryczał grzmotami, kryła się po zwierzęcemu, żeby Go rozbroić. Podczas pięknej pory, między jaśniejącą przyrodą chwaliła Go, pragnąc, by nie wygonił jej ze swego raju. Natomiast w natłoku spraw ludzkich Bóg wyglądał mizernie. Róża podejrzewała, że tak jak nie potrafił uchronić Michała przed zdradą, tak samo nie jest zdolny bronić dzieci przed śmiercią, biedaków przed głodem, matek przed samotnością, słabego przed wyzyskiem. Gniewało ją zaufanie Adama do potęgi