ten wprawia ich tylko w jeszcze większe zakłopotanie i gdyby było to możliwe, natychmiast by w tej materii coś zmienili. Miłość, pożądanie, miłosny akt są dla nich wyjątkowo upokarzające, nie licują z wizerunkiem mężnego wojownika, rycerza, oddanego bez reszty walce i sprawie, z wzorem mężczyzny doskonałego, któremu każdy z Afgańczyków pragnąłby dorównać. Kobiety i obcowanie z nimi zdawały się temu światu mężczyzn i męskich spraw zagrażać. Należały do niego, ale wyłącznie jako atrybuty mężczyzn, najświętsze ze świętości, najwspanialsze ze skarbów. Ceniono je, strzeżono przed obcymi, czasami nawet wynoszono na ołtarze. Walczono o nie jak o pastwiska, wodopoje, poletka. Toczono przez pokolenia