kłopotał jej sumienia, iż po prostu o nim zapomniała. Nie, ta tragedia zaczęła się znacznie wcześniej. Pierwszy krok w stronę, z której nie było powrotu, uczyniła Christa Wolf w momencie, gdy zgodziła się (w jakich okolicznościach i pod jakimi naciskami - możemy się tylko domyślać) zdławić w sobie głos swojej własnej prawdy, prawdy indywidualnego doświadczenia, prawdy empirycznie doznanego zła - a w zamian za to poświęcić życie rozpowszechnianiu "prawd" innego rodzaju: "prawdy sztuki [rozumianej jako] jej prawda statystyczna, jej prawda socjologiczna, jej prawda jako narzędzia agitacji politycznej". Inaczej mówiąc: w momencie, kiedy na dobre zaakceptowała starą zasadę Realizmu Socjalistycznego: prawda nie ma nic