Zimmermana w audycjach radiowych. Z ogromnym lękiem i szacunkiem poznawałam mistrzowskie muzyczne tworzywo nie tylko samym uchem, ale właśnie poznawałam moimi zbyt krótkimi palcami, zbyt słabą techniką. Poznawałam bardziej wyobraźnią i przypuszczeniami, jak powstawały te muzyczne kryształki, bardziej marzeniem o odgadnięciu intencji kompozytora. Nękała mnie świadomość, że moja nieudolność byłaby profanacją Wielkiej Muzyki. Moje własne ucho wybaczało mi małe pomyłki, kazało długo szukać tej atmosfery lekkiego drżenia, wierzb i rześkiego dudnienia wiejskiej basetli. Przy dłuższym wczytywaniu się pojawiało się coś w rodzaju wirtualnego muzycznego tworu. Dźwięki wydobyte z mojego starego instrumentu umysł przetwarzał, udoskonalał w wyobraźni, upodabniał do ideału. Najcudowniejsza była