czerwona i biała<br><br> Uśmiechem dzwoniąc i łzami.<br><br><br><br> Grad słońca schwyciłam w dłonie.<br><br> Niech mnie rozgrzeje, rozpali<br><br> I serce smutne rozpłonie<br><br> Od szumu olziańskiej fali.<br><br><br><br> Do domu już wejść nie mogę<br><br> I tylko krążę dokoła<br><br> I żal mi odejść w mą drogę<br><br> Bo rzeka z ogrodu mię woła.<br><br> Dalej - była już proza, lecz pisana poetyckim językiem: "Umiłowałam dom Doktorostwa Kunickich; tę żywą świątynię rodzinną i tętniącą kuźnię społeczną i polityczną o patriotycznym duchu, gdzie każdy pokrzywdzony mógł znaleźć pomoc i pokrzepienie. Ileż doznaję tam serdeczności, ileż budzi się we mnie subtelnych uczuć, gdy przebywam tam, w pokojach pięknej willi bądź w dużym