samo, co zawsze. Idziesz dalej prosto, przechodząc na druga stronę skrzyżowania, idziesz jak gdyby nigdy nic, jakby zupełnie bez celu, lekki i pogodny, z głową do góry, bo tu mógłbyś iść nawet z zamkniętymi oczami. I tak dochodzisz do wylotu, nieraz po drodze przystając i przepuszczając, bo ciągle ktoś ci przecina, drogę. Trzysta trzydzieści dziewięć. Więc razem czterysta sześćdziesiąt. Czterysta sześćdziesiąt kroków. Równych i miarowych, Idealnie tyle samo co zawsze. Czujesz się tak, jakbyś znowu wrócił w swój rytm. Obracasz się na pięcie i nie zatrzymując się idziesz z powrotem. I znowu wypada ci równo trzysta trzydzieści dziewięć, do skrzyżowania pod