i ogrodnik wreszcie puszcza na nie strumień wody. Nie słychać koni dorożkarskich. Ciężkie platformy z belami towarów jeżdżą tylko w dzień, który zaczyna się od syren fabrycznych, a kończy tym wieczornym jazgotem wróbli w szparach i szczelinach czerwonego muru. Wysokim, nieustającym wrzaskiem. To pochwalny hymn na cześć rudych wąsów zachodu, przecinających niebo nad kominem niebotycznym, najwyższym w mieście. Mur poczerwienieje bardziej jeszcze, a później w nagłych podmuchach chłodnego wiatru pociemnieje, tylko w oknach zapalą się światła; syrena odgwiżdże fajrant. Zaraz maszyny zakończą swoje rytmiczne ćwierkanie, wróble także, aby nad podwórkiem zapadła grająca w uszach cisza. <br>Wtedy przybiega do mnie kocia tajemnica