jak struna.<br>- Dać go tu bliżej!<br>Oficerowie czują: będzie heca. Z rotmistrza kawalarz, umie się zabawić. Z ciekawością przysuwają się bliżej.<br>Chudy, piegowaty Żydek drży jak liść.<br>- Bliżej - powtarza obojętnie rotmistrz Sołomin. - Odpowiadać krótko i węzłowato. Jakiego wyznania?<br>Żyd milczy. Po cóż mówić? I tak wszystko przepadło.<br>- Wyznania mojżeszowego?<br>Oficerowie, przeczuwając efektowne widowisko, parskają śmiechem.<br>- Cóż to, niemowa czy co? Czy też nie rozumie delikatnie? Pytam się: Żyd?<br>- Nie... - pobladłymi wargami bełkoce chłopak. Odpowiada mu wybuch śmiechu rozbawionych oficerów.<br>- Czekajcie, panowie, cóż w tym śmiesznego? mówi rozciągając słowa rotmistrz Sołomin. - Nos niczego jeszcze nie dowodzi. Czasami mama się zapatrzy. Skoro mówi