dokładnie to samo co Wiktor, to jednak nie patrzę już na niego. Chyba instynkt podpowiada mi kolejne kroki, bo doświadczenia nie mam przecież żadnego. Później, po toku, Wiktor powiedział, że nie widział jeszcze, by ktoś swego pierwszego głuszca podchodził z takim wyczuciem. Była to największa pochwała jaką słyszałem. <br>Nagle tuż przed sobą zobaczyłem powaloną sosnę. Gdybym podchodził sam pewnie starałbym się ją ominąć, tymczasem Wiktor schylił się błyskawicznie i śmignął pod drzewem. Instynktownie wyczułem, że trwało to zbyt długo. Wiktor nie zdążył się wyprostować i zastygł w pozycji tak nieprawdopodobnej, że nie sposób się w niej utrzymać. Na szczęście głuszec grał