na szyi. Nadchodził czas wieczorny, ćmiący jakimś bólem, czas najgorszy. Linsrumowie piaszczystą uliczką Młynową śpieszyli do domu. Z krzaków przydrożnych, spod szczątków płotu zmurszałego, wyszedł Kajaki. W milczeniu przyłączył się do pochodu. Panfil chciał ich witać, skoczył na spotkanie, ale łańcuch wstrzymał go kategorycznie; pies zawisł z uniesionymi do góry przednimi łapami. Krowy widać poczuły obecność ludzi, gdyż Batraczka odezwała się głębokim, żałosnym basem. Ułożono Polka z powrotem do łóżka, zdjęto z niego świąteczną koszulę Dziadzi. Leciał z rąk, oddychał z trudem, zmęczony drogą, wizytą u znachora i ciężkim dniem upalnym. Krzątaninie wokół chorego przyglądał się milczący, osowiały Kajaki, który usiadł