terroru psychicznego, ale i obyczajowego. Nazwanie kogoś drobnomieszczaninem było właściwie wyrokiem skazującym człowieka na infamię w oczach władz.<br>Potem to już przeszło Adamowi, sam zaczął dbać o wygląd i śmiał się ze swych poprzednich obsesji. Ba, zachodził nawet do kawiarni, co dawniej ostro tępił, uznając wysiadywanie przy stoliku kawiarnianym za przejaw snobizmu i kołtuńskiego politykierstwa. Wielu pisarzy partyjnych po prostu bało się pokazywać w tego rodzaju miejscach publicznych. Donosicielstwo kwitło na każdym kroku, a Komitet Wojewódzki zbierał informacje ze wszystkich stron, ponieważ - zgodnie z metodą sowiecką - należało mieć na każdego haka, który w odpowiednim momencie zadziała, gdy dana osoba nie spodoba