uwzględnieniem jego osobistych (nie zawsze wystarczających możliwości), pomijanie natomiast zupełnie potrzeb społecznych i samej dyscypliny. W rezultacie pracuje się nierzadko nad tematami błahymi, drugorzędnymi lub już rozwiązanymi. Znamienne jest na przykład, że prace doktorskie w niewielkim tylko stopniu uczestniczą w realizacji planów naukowo-badawczych poszczególnych ośrodków, jak również że nie przejawia się w nich żadna polityka kadrowa związana z kształceniem wysoko wykwalifikowanych specjalistów w zakresie szczególnie słabo rozwiniętych, a społecznie doniosłych, działów pedagogiki. W rezultacie wciąż przybywa nam pracowników naukowych w dziedzinach stosunkowo lepiej kadrowo obsadzonych, deficyt kadrowy natomiast w innych nieustannie wzrasta. Przykładem może być tutaj wzrastająca dysproporcja między coraz