rozdzierający pisk. Ogarnęło mnie przerażenie. Sadząc po trzy stopnie wybiegłem z piwnicy i wpadłem wprost na Polinę, która wyszła mnie szukać.<br><br>- Adamczyk, czekamy - powiedziała łagodnie. - Oładki stygną...<br><br>Objęła mnie ramieniem i zaprowadziła do domu.<br><br>Rodzice siedzieli już przy stole. Polina posadziła mnie obok siebie i naraz wszyscy wybuchnęli śmiechem.<br><br>- Idź, przejrzyj się w lustrze - powiedziała matka.<br><br>Wyszedłem do przedpokoju i stwierdziłem przed lustrem, że czoło i nos mam usmolone jak kominiarz. Obmyłem twarz i wróciłem do pokoju.<br><br>- Polino Mojsiejewna - odezwałem się oficjalnie, starając się nadać głosowi jak największą obojętność - czy nie widuje pani Kazimiery Wacławowny?... Podobno mieszka w Kijowie, ale od