w tym znienawidzonym przez Zuzannę płaczliwym tonie. Nie teraz, nie dzisiaj. Chyba by tego nie zniosła... Na szczęście był ojciec. Podeszła i spojrzała mu prosto w oczy. Oczy ojca pociemniały. Zupełnie jakby wiedział, skąd Zuzanna wraca. <br>- Chcesz ze mną porozmawiać? - spytał. <br>W milczeniu przytaknęła głową. Ale słowa nie chciały jej przejść przez gardło. Nagle nie mogła wydobyć z siebie głosu. Jak miała mu to wszystko powiedzieć. To przecież było potworne. Potworne. Dopiero teraz to do niej dotarło. Jacyś obcy ludzie, których nie pamiętała i którzy w dodatku nie żyli, mieli być jej prawdziwymi rodzicami... To przecież niemożliwe. Ojciec... był jej zawsze