ewentualnych cząstek wtórnych (koincydencja A + B).<br><br><br>Technika ta została doprowadzona do perfekcji przez B. Rossiego w trakcie jego badań nad wielkimi pękami promieniowania kosmicznego. On też ustalił występowanie w promieniowaniu kosmicznym dwóch składowych: składowej miękkiej, mało przenikliwej, mającej zdolność "rozmnażania się" w ekranach ustawionych na jej drodze oraz składowej "twardej", przenikającej przez warstwy ołowiu o grubości nawet metra. Owo "rozmnażanie się", które prowadzi do powstawania pęków promieniowania ilustruje Fot. 1. Widzimy ich powstawanie, rozwój i zanikanie w komorze Wilsona zawierającej absorbenty ołowiane. Liczba cząstek wtórnych rośnie w kilku pierwszych płytkach, a następnie maleje i znika. Pęki nie są na ogół zdolne