się po gmachu, żeby stwierdzić nastroje: sytuacja jest bardzo zabawna. Ludzie wyraźnie mnie unikają. Gdy idę korytarzem, albo odwracają się do okien, albo wchodzą w pierwsze drzwi, jakie mają pod ręką: Vilbert i Mac na mój widok wręcz odwrócili się i uciekli. Gdy zbliżam się do jakiejś rozmawiającej grupki, rozmowa przerywa się natychmiast i wszyscy milcząc patrzą w ziemię.<br>Jeden pan Pociejak zupełnie niespodziewanie podbiegł do mnie i złapał mnie za rękę potrząsając nią długo z entuzjazmem:<br>- No, no - mówi - no, no! Sprawił mi pan niespodziankę. Kto by się tego spodziewał, no? Młodzik pan niby, ale rozum swój pan ma. Bardzo się