liście, policjant, powietrze czyste i przejrzyste, świecące słońce, zamach intelektualistów, Janka - wszystko rozpływa się i niknie. Zostaję wyzwolony z tej rzeczywistości, ale jednocześnie nie jestem w żadnej innej. Ot, duch zawieszony ponad czasem i światem, wyzbyty dawnej formy i nie zrealizowany jeszcze w nowej. Ojej, ojej - zagwizdała gdzieś nagle lokomotywa przesadnie alarmującym płaczem, niby dziecko, które się przewróciło. Dźwięk uderzający w ucho, jak chluśnięty na głowę kubeł zimnej wody, przywraca mnie rzeczywistości. Jackie zbiera suche liście. Powietrze jest czyste i przejrzyste. Policjant wałęsa się, jakby był jednym z przechadzających się po deptaku. Słońce świeci. Renne przebudziła się nagle, wstaje ogłupiona i