je z przygodami Józia. A nie spostrzegłszy, przestała się nimi zajmować, uznając je milcząco za ozdobniki czy przerywniki właściwej narracji. Gombrowicz proponowałby je więc czytelnikowi dla odmiany i wytchnienia, jak to czynili czasem dawni mistrzowie opowieści... I niewątpliwie mogą one zostać tak przeczytane. Ferdydurke staje się wtedy rozmaitsza, barwniejsza, mniej przewidywalna. Czytelnik szybko rozpoznaje, że przygody Józia układają się w rytm przyłapań i ucieczek. Opowiastki łamią ten rytm i przydają książce dziwności i swobody.<br>A jednak ten związek istnieje. Opowieści wtrącone mówią właściwie to samo co - wzięta w całości - historia Józia. Tyle że na znacznie wyższym stopniu ogólnienia. Filibert ustawia człowieka