braku języka? - zapytywał Pawluczuk - to wykoncypowane i pretensjonalne rojenia; ci, co mają silne przekonania i hierarchię wartości (Pawluczuk wskazywał tu akurat pisarzy katolickich), nie cierpią nań wcale. Jednakże próba rozwinięcia tego wątku, a zwłaszcza prześledzenia recepcji myślenia podług kategorii podsuwanych przez dekonstrukcjonistów, wymagałaby osobnego szkicu (jak zresztą kilka innych poruszonych przeze mnie tematów). Warto tu jeszcze wspomnieć, że kwestia braku języka obecna była - choć nie wprost - w eseistycznej Solidarności i samotności: tam swoje rozwinięcie znalazła refleksja o nieprzejrzystości bytu i o typach dyskursu symplifikującego dramat literatury. Była również obecna - choć ta teza wydać się może zrazu efektem przesadnie życzliwej interpretacji - w dyskusjach