Taniec długowłosych, pląs łysych, migające ćwieki, szur szur szur chlebaków, ogniki gorejące tu i tam - a wszystko to byłoby wschodnim surrealizmem, gdyby nie to, że odbywało się naprawdę i że na niski sufit tuż ponad głowami naprawdę parł zimny smoczy brzuch rzeki, lepkiej od przemysłowych ścieków, i że klekotliwe reagge przyfastrygowane do tej północnej niziny i tej tłocznej sali wydawało się nawet jemu, przypadkowemu świadkowi, jakim się czuł od pierwszego dnia, jedyną wiarygodną odpowiedzią na groteskę wszystkich tutejszych dni, skleconą z szemrzących donikąd słów, z dykty i obłupanych cegieł, cuchnącą wódką, wiodącą swych aktorów w kółko wciąż po tych samych brukowych