wesoło przez oczy kałuż, a nad ich głowami chybotały kapelusze parasoli trzymanych przez pomarszczone kobiety. Ośmioletnie dziewice szły w ramiona podstarzałego Tamtego. Wiele z nich już na zawsze miało przy nim zostać, unieszczęśliwiając przyszłych kochanków i mężów. Był zazdrosny - Zygmunt, nie Tamten. Tamten szedł po przeciwnej stronie chmur z parasolem przygaszonych gwiazd. Zimne powietrze straszyło drzewa. Słońce to zapalało się, to gasło - znowu od kilku dni zanosiło się na deszcz. Wczoraj skaleczył się w rękę, dzisiaj nic się nie zmieniło i nic się nie goi, wprost przeciwnie - paskudzi się coraz bardziej gdzieś pod skórą, choć na oko wszystko w porządku. Na