wznoszenie. Ufff... nareszcie błękit nieba. Trzeba było pracowicie przekopać się aż przez przylegającą ściśle do fal warstwę brudnego, zapylonego powietrza, a potem lepkich brudem chmur, aby wyjść na cztery tysiące i wreszcie się nim rozkoszować.<br>Jedną, niewielką kontrą sterów zatrzymał rozpędzoną maszynę na pięciu tysiącach metrów z kursem na użyczony przyjacielsko pułkowi Malbork. Im bliżej polskiego wybrzeża, dotychczas zwarta przed nim powłoka chmur ulegała coraz szerszym, coraz rozleglejszym pęknięciom. w chwilę potem ta mocno szara, porozrywana teraz silnym wiatrem masa, przeszła zupełnie nagle w niekończące się korowody pojedynczych, wesołych kłębków cumulusów, uszeregowanych jeden za drugim, jak białe kulki na prętach uczniowskich