nam do głowy, i zaczynaliśmy się popisywać, byleby tylko zwrócić uwagę tych znajomych, znanych z imienia, ale wciąż jeszcze nieznanych dziewcząt, które uśmiechały się, pozwalały przez chwilę jechać obok siebie, koło w koło, tak blisko, że niemal ocieraliśmy się o siebie, rozmawiały z nami, a potem zostawały naraz w tyle, przyłączały się do koleżanek i chichotały,<br>i nam, upokorzonym, zdawało się, że kryje się za tym lekceważenie i wzgarda, tak jak w tym jednym słowie: dzieciaki, więc nie przestawał w nas naszeptywać sprośny chochlik, zachęcając, abyśmy nie przestawali podejmować prób, coraz śmielszych i zuchwalszych, a gdy one zawodziły, rano, budząc się