na niezniszczalnych i mówili, że nikt im tu nie podskoczy. Myślę, że sztuka przetrwania w wojsku nie wiąże się z siłą fizyczną i psychiczną lecz z umiejętnością bycia elastycznym i dostosowywania się do panujących warunków. Tacy pakerzy, przyzwyczajeni do tego, że to oni dostosowują otoczenie do siebie, tutaj trafili jak przysłowiowa kosa na kamień. Nie byli w stanie zmienić otoczenia ani nie umieli się do niego nagiąć, dlatego też po pewnym czasie siadała im psycha i wiali przed wojskiem, jak się tylko dało. Pewnie po wojsku, dla podbudowana nadszarpniętego przez pobyt w armii poczucia własnej wartości, dalej chodzili na siłownie, golili