urzędu. Potrójnym wergeldem chroniony był zarówno dygnitarz królewskiego dworu, jak grafio oraz najskromniejszy poborca (sacebaro).<br> Nie ma powodu wątpić, że wśród Franków istniała polityczna i majątkowa elita złożona z możnych rodów, które mniej lub bardziej skutecznie pretendowały do faktycznego monopolu na sprawowanie najwyższych godności w państwie. Członkom tych rodów nie przysługiwały jednak z racji urodzenia większe prawa niż pozostałym wolnym współplemieńcom. Dlatego Lex Salica ani Lex Ribuaria nie operowały pojęciem arystokracji i nie miały odrębnej nazwy dla tej grupy społecznej. Wszystkich wolnych Franków, od najbardziej wpływowych i zamożnych aż po najlichszych chudopachołków, określano tym samym terminem: ingenui (liberi). Tak samo brzmiała