włóczonych po ziemi powrozów. Nieruchome i nachalne okno straszy swoją przejrzystością. Polek nie może oderwać oczu od niego, boi się, że w momencie nieuwagi pojawi się za szybą straszna, przerażająca twarz, jedna z tych, które żyją w najmniejszej nawet kropli ciemności. Polek wie, że sen wymaga porządku leniwych myśli. Więc przywołuje z pamięci obraz pola pikierowego, rozgrywa na nim fikcyjny mecz, w którym sam gra najważniejszą rolę. Lecz wyobraźnia jest przewrotna, ukazuje łakome perspektywy, mami sytuacjami dostępnymi jedynie w nocach bezsennych. Kuszony Polek gra więc lekkomyślnie w pikiera na meczach międzynarodowych, jeździ po świecie. Dokazuje cudów w tej zabawie wiejskich pastuchów. Otacza go